Ruth Elmira

Ik heb gister een vervolggesprek gehad met mijn behandelaar. De behandelaar is de schakel tussen de huisarts en het psychomotorisch centrum waar ik mijn therapie volg. Naast het vervolggesprek worden er weer een aantal vragenlijsten afgenomen, om te kijken hoe je ervoor staat in vergelijking tot wanneer je binnen kwam. Vragen zoals: ‘in de afgelopen week voelde ik mij angstig in openbare ruimten en ‘ik had minder zin om dingen te ondernemen’ komen voorbij. Aan de hand van de uitkomst wordt bepaald in hoeverre je scoort op depressie, somatische klachten, angsten, agorafobie. etc.

De uitkomst gaat in elk geval de goede kant op. Ik ben in de afgelopen maanden van een depressie die ‘ernstig’ is (score 37) naar een ‘lichte’ depressie gegaan (score 15), zonder medicatie. Ik ben eigenlijk best wel trots. ‘Wat heeft er nou precies voor het kantelpunt bij jou gezorgd dat je hier uit bent gekrabbeld?’ vraagt mijn behandelaar. En dat is een hele goede vraag. Het zijn een aantal dingen samen geweest die ervoor hebben gezorgd dat ik langzaam ben opgekrabbeld.

Yoga

Yoga is in elk geval één van de kantelpunten geweest. Ik volg yoga bij Club Yoga te Leeuwarden. Ik volg de hatha, een rustige yoga vorm die gegeven wordt door een ontzettend fijne, gevoelige docente. Na een les heb ik vaak het gevoel dat er stukje bij beetje verdriet los komt. Het voelt alsof het verdriet letterlijk zat opgeslagen in mijn lichaam. Het is ook niet zo gek dat ik al die jaren zo moe ben geweest, al die emotie, het verdriet, de boosheid, dat vast zat in mijn lijf, denk ik verwonderlijk. Mijn eerste depressie heb ik proberen op te lossen met mijn hoofd, terwijl dat hoofd al ontzettend stuk was. Daarnaast slikte ik antidepressiva die deze gevoelens behoorlijk afvlakten. Door yoga heb ik voor het eerst in jaren stukje bij beetje leren voelen. Maanden heb ik gejankt, en door de tranen heen komt zelfs soms weer een lach. Een echte lach, die ik voel van binnen, sinds jaren, die komt vanuit mijn buik, mijn diepste zelf.

‘Mijn vorige depressie heb ik vooral proberen op te lossen met mijn hoofd, terwijl dat hoofd al ontzettend stuk was’

liefde

Naast de yoga waren mijn vrienden de afgelopen tijd van onschatbare waarde. Ik heb geleerd dat als ik val, er altijd mensen om mij heen zijn die me opvangen. Die me helpen met dingen regelen, me ophalen als ik een frisse neus nodig heb, zorgen dat ik toch een warme maaltijd binnen krijg als het me zelf niet lukt om te koken. Ik ben niet alleen, en ik hoef het niet alleen te doen. Dit gegeven is ontzettend waardevol voor mij. Op mijn meest zwarte dagen was er ook de vriendin die mij in huis  nam, mijn haren kamde, mijn was voor mij draaide en mij vasthield als ik niet kon stoppen met huilen, dagenlang achtereen. Ik ben een ontzettend rijk mens, met zulke vriendschappen.

Iedereen die me ook maar een beetje geholpen heeft of een keertje heeft gevraagd hoe het met me gaat, dankjewel. Je hebt meer voor me betekend dan je misschien zelf weet.

Veel geduld

Ook heb ik geleerd om geduld te hebben en mee te bewegen in het leven. Heel veel geduld. Als de dingen vandaag niet lukken, dan komen ze morgen wel. Er is sowieso best wel weinig dat je nou echt ‘moet’ in het leven. Lukt het me vandaag niet om te koken? Prima, dan smeer ik wel een stukje brood. Geen man over boord als het me niet lukt om een hypergezonde maaltijd in elkaar te draaien (Hallo! Daar was dat perfectionisme weer!) Lukt het me niet helemaal om mijn huis helemaal schoon te houden? Binnenkort komt er wel een vriendin op bezoek die ik kan vragen om me even te helpen.

Andere kijk op depressie

Tenslotte heb ik mijn eerste depressie in het verleden benaderd als een probleem dat zo snel mogelijk moest worden opgelost. Helpt de therapie niet voldoende? Misschien moet ik dan nog maar meer therapie volgen. Of nog meer medicatie gaan slikken. In elk geval alles om dit probleem zo snel mogelijk uit de weg te ruimen en zo snel mogelijk weer ‘normaal’ te kunnen functioneren en mee te kunnen draaien in de maatschappij (en wat is dan eigenlijk normaal als je het zo bekijkt?). Door de meditatie en yogalessen is mijn visie over depressie veranderd. Misschien was het pad wat ik aan het bewandelen wel niet het juiste. Blijkbaar moest ik nog een depressie krijgen om te laten zien dat het pad dat ik aan het bewandelen was, het verkeerde pad voor mij was. Door het op deze manier te bekijken kan ik er toch een positieve draai aan geven.

‘Als je naast therapie niets aan de basis doet waarop je kunt bouwen, kun je oneindig therapie blijven volgen, maar zul je ontzettend kwetsbaar blijven voor een terugval’

Ik ben er nog niet, maar ik heb al wel een heel stuk gehad.

Alle bovenstaande dingen hebben geholpen om langzaam uit deze depressie te klimmen. Ik ben er nog niet, maar ik heb gewoon al wel een heel stuk gehad. Dat ik nog een week moet bijkomen van een avondje uit drukt me wel weer even met de neus op de feiten, dat ik nog niet helemaal beter ben. Urenlang lezen zoals ik vroeger kon, lukt nog niet. Rekeningen betalen met internetbankieren vind ik ook nog wel een opgave (is het je weleens opgevallen hoeveel cijfertjes je daarvoor moet invullen??). Mijn cognitieve vaardigheden laten dus nog wel wat te wensen over soms. Maar dat is niet erg. Dat het überhaupt weer kan, een avondje uit met lieve vrienden, is zo ontzettend fijn.

Voor nu hebben de behandelaar en ik afgesproken om door te gaan met de creatieve therapie, die ik momenteel volg. In de afgelopen jaren heb ik al ontzettend veel ‘praattherapie’ gevolgd. Daarom heb ik dit keer bewust gekozen voor creatieve therapie. Lekker bezig zijn, uit dat hoofd van mij. Ik heb genoeg gepraat. Ik heb ook gewoon niet zoveel meer te zeggen over het verleden. Laat dat verleden nu eens maar lekker zijn voor wat het is. Ik wil vooruit.

Namasté,

Ruth